Σμύρνη 1922

-Κι εσείς, γιαγιά, πώς φύγατε; ρωτάω.

-Με τη φωτιά! μου απαντά. -Με τη φωτιά;

Δε μου μιλά, κουνάει μόνο το κεφάλι.

-Κι ύστερα βγήκαμε στη Χίο, στο νησί.

Σε μια αποθήκη κοιμηθήκαμε κι οι Χιώτες

με πορτοκάλια και μαστίχα μας φιλεύανε…

 

Κι ύστερα η μάνα μου μονάχη της τι να ’κανε;

Τέσσερα ήμασταν, μικρά και φοβισμένα…

Καιρό χαμένος ο πατέρας μας στα τάγματα…

Βγήκαμε ράκη στο λιμάνι του Πειραιά.

Εμείς κι η θεία με τη ραπτομηχανή της,

αυτή τη Singer, τι δε ράψαμε μ ’αυτήν!

Την κουβαλούσε σαν την πέτρα του Σισσύφου

και δεν την άφηνε ποτέ, σαν φυλαχτό.

Κι έτσι τα ρούχα μας πάντα ήτανε γερά.

Καλή μου θεία, να ’σαι καλά εκεί που είσαι…!

 

Ούτε θυμάμαι πότε ήρθε ο  πατέρας…

Και πώς μας βρήκε στα Σφαγεία, στο γιαπί.

Πω πω πώς ήτανε αδύνατος και μαύρος!

Δεν τον γνωρίσαμε, η φωνή του ήταν βραχνή…

 

-Γιαγιά κοιμήθηκες; Τέλειωσε η ιστορία;

 

Κλειστά τα μάτια της γιαγιάς, μα μου γελάει.

Μάλλον κουράστηκε. Σε λίγο θα ξυπνήσει,

λίγο χαλβά κι έναν καφέ θα μου ζητήσει

ή λίγο βύσσινο γλυκό κι ένα νεράκι,

όχι απ’ τη βρύση, δροσερό, μισό-μισό.

 

Το βελονάκι και το νήμα της θα πιάσει

και θα γεμίσει με δαντέλες και μοτίφ

τα όνειρα μου και τα έπιπλα στο σπίτι

για να ’ναι ωραία, στολισμένα, γιορτινά.

 

Μέσα στη μνήμη μου αναδεύονται τα λόγια

σαν το κουτάλι που γυρίζει τον καφέ…

Είναι η ρίζα μου η μακρινή κι ωραία.

Μαζί της είναι ο παππούς κι η θεία Μαρίκα

και η Αλεξάνδρα και ο Δήμος κι η Αρή

και ο Γρηγόρης κι η Ελένη κκαι ο Γρηγόρης κι η Ελένη κι η Σουλτάνα…

 

Γίνονται άχνη και κανέλλα στο γλυκό μου,

λευκό πανάκι που αρμενίζει στα Στενά,

ξερό γαρύφαλλο, βαρύ, πάνω στα χείλη

και γιασεμί που ανθίζει στα σκαλιά…