Οι λέξεις ανεβοκατεβαίνουν, δεν στέκονται η μια δίπλα στην άλλη για να καταλάβω. Να καταλάβω τι; Τι;
¨Χάσαμε τον Θανάση μας”, έγραφε στα μέιλ των καθηγητών ο Διευθυντής του Σχολείου μας.
Αδυνατώ, αρνούμαι να κατανοήσω το περιεχόμενο του μέιλ. Το σβήνω, σαν να μην υπήρχε. Να μην υπάρχει.....
Την επομένη στο σχολείο έρχεται η πραγματικότητα να με βρει. Κυρία, μια μαθήτρια στην αυλή του σχολείου, τι πάθαμε!
Ναι, Ευαγγελία, “τι πάθαμε!”
Ναι, κύριε διευθυντά “τον Θανάση μας”
Πληθυντικός αριθμός.
Μόνο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για τον Θανάση, δεν ταιριάζει άλλος αριθμός ούτε άλλος χρόνος. Γιατί ο Θανάσης είναι ένας από μας, είναι ίσως όλα όσα θα θέλαμε να είμαστε ως εκπαιδευτικοί.
Η θύμησή σου θα μας συντροφεύει.....
Στον Θανάση μας